เรื่องเล่าเช้านี้
เมื่อวาน ซื้อ ยาสีฟันสมุนไพรกับกระเป๋า
Set สวยมาก 2 set กะจะเอาไปฝากครูประจำชั้น
และครูกิกกรรม เนื่องจาก ยาสีฟันยี่ห้อนี้หายากและกระเป๋าจะลายสวย
และแล้วตอนเช้าก็มีเสียงดังขึ้นว่า
จะเอาไปให้ทำไม ทำไมไม่ให้วันสำคัญ..(เค้ารักเราอยากให้เราเก็บเงินเยอะๆ ใช้อย่างประหยัด ❤)
แล้วลิซซี่เลยพูดขึ้นว่าใช่ให้อยู่ได้...
หม่าม้าเลยสอนว่า การให้ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นวันสำคัญหรอก
ซี่ : ทำไมหละก็ทุกคนให้ของในวันสำคัญ
เราก็ตามคนอื่น
มั่มม้าก็ได้แต่ พูดเบาๆว่า ถ้าทุกคนให้ของในวันสำคัญ เค้าจะรู้ได้อย่างไร จำได้อย่างไรว่าเราให้อะไรเค้าอะ ทุกคนให้หมด
คงไม่มีใครมาจดมาจำ...
เราอยากดูแลใคร คิดถึงเค้า ให้ของที่มีคุณค่าทางใจได้น๊ะ
ความคิดเราลึกซึ้งกว่านั้น ครูประจำชั้นอยู่กับเราแค่ปีเดียวเอง มีโอกาศให้ของน้อยมาก....
ส่วนย้อนกลับมานึกถึงตัวเอง...
สมัยเด็กน้อย...เวลาคุณตาหรือเพื่อนคุณตายื่นเงินค่าขนมให้ สิบบาท ทั้งๆไม่ใช้สันสำคัญอะไร เราดีใจมากๆ และเราก็จดจำเพื่อนคุณตาได้ดี...
ถามว่า เพื่อนคุณตาเราทำประโยชน์อะไรให้เค้าได้บ้าง ก็ไม่...แต่ความสุขจากการได้รับ ได้สร้างรอยยิ้มในจิตใจมานานแสนนานนับสิบๆปี..
ถามกลับอีกว่าเพื่อนคุณตาได้อะไรจากการให้ในหลายๆครั้ง..เราคิดว่าท่านคงมีความสุขที่เห็นเรายิ้มและดีใจกระมัง....เรื่องมันก็มีแค่นี้แล...
ความคิดแต่ละคนช่างไม่เหมือนกันจริง..
ยาสีฟันจ๋า รอถึงคิวก่อนน้าค่อยออกโรง
เค้าอุตส่าตั้งใจซื้อเน้อ...
มีความยากขึ้นไปอีกระดับ....และต้องพัฒนาจิตใจตนเอง....
วันนี้ต้องอ่านนิทานเรื่องการให้ก่อนนอนให้เด็กๆฟัง
แต่ว่าเรายังมีอยู่ไหมหนอ..
แต่เฮารู้วธีแก้และอยากให้อะไรใครก็ให้ปุ๊วิ่งเอาไปส่งซิ ง่ายๆแค่นี้เอง คิดออกแล้ววุ้ย 555
ถ้ารักจะให้ต้องฝึกหัวใจให้ร่าเริง... สดชื่นน้า.. กุสุมาพร น้า
8 กพ 18
