ลิซซี่เปรยว่า ที่โรงเรียน น้อยหน่าไม่มีเพื่อน..ชอบทำอะไรคนเดียวทานข้าวเสร็จก็มานั่งคนเดียว ทำอะไรเสร็จก็ไม่ไปวิ่งเล่นเหมือนคนอื่น... แล้วลิซซี่ก็หลับไป ดูวิธีการเล่าลิซซี่ทำให้เราคิดไม่ได้ว่าลิซซี่น่าจะกังวลใจพอดู..
รุ่งเช้าเก่งเลยคิดแผนช่วย... หม่าม้าจะให้เงินหนูสิบบาท พาเพื่อนไปซื้อขนมน๊ะ แต่พอวานเย็นกลับมาลิซซี่บอกว่าให้เงินน้อยหน่าไปเฉยเฉย..ฮึมแต่ลิซซี่ก็เล่าอีกว่า ได้ไปฟัง concert คนร้องเพลงกับน้อยหน่าด้วย...(ตัวเองแอบงง ฝันหรือเปล่า)
(การชวนเพื่อนไปซื้อขนมจะชวนเพื่อนไปแลเวให้เพื่อนอองเงินเองก็กะไร...เลยให้เงินไปเผื่อ..)
กลับมาที่ก่อนนอนเมื่อคืนทางโรงเรียนมีใบงานมาให้ทำ ดูเหมือนคุณพ่อคุณแม่จะช่วยลูกทำอย่างหนัก..
การแข่งขันมีส่วนดี....เพราะช่วยให้เกิดการพัฒนา... แต่ถ้าเน้นแข่งขันอย่างเดียวจะทำให้ขาดการเห็นใจผู้อื่น จะเป็นคนที่เห็นแต่ส่วนตน ดังนั้นการพัฒนาเด็กให้เป็นคนทีจะเห็นใจและคิดถึงผู้อื่นต้องเริ่มตั่งแต่ยังเล็กยังน้อย...
อุทาหรณ์ เพื่อนที่ทำงานไพรินเป็นโรคมะเร็งที่อายุยังน้อย 30 กว่ากว่า ไพรินต้องหยุดงานไปรักษาตัวที่บ้าน และได้เจอหมอที่ดีมากหนึ่งคน และหมอเกย์ขี้วีนอีกคนนึง ไพรินโทรมาว่าหมอบอกว่ามาที่ห้องฉุกเฉินทำไม ที่นี่มีไว้สำหรับคนอาการหนัก แต่โรคมะเร็งทำให้ไพรินปวดมากเหมือนอยู่ในนรกเลย หมอกลับพูดกับเธอแบบนั้น ไม่มีจรรบาบรร และไม่รักในอาชีพของตนเลย...การเป็นหมอคือช่วยผู้อื่นทั้งกายและใจ..และไม่ถึงเดือนไพรินก็เสียชีวิต.. ถามว่าหมอเก่งไหม ต้องตอบว่าคงเรียนเก่ง แต่ถามว่าหมอเห็นใจไพริน ณ วันนั้นไหม คงตอบว่า ไม่เพราะถ้าเห็นใจคงไม่ใช้สำเนียงเช่นนั้น..
ทำให้เราเมื่อเป็นแม่กลับมาดู..เราจะสร้างยอดมนุษย์ที่เก่งเหนือคนอื่นแล้วไม่รู้จักเห็นใจและช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยใจจริง.. หรือเราจะสร้างอนาคตของชาติ คนเก่งและคนดีที่นึกถึงคนอื่นเสมอ ?
เมื่อวานนี่คือภาพแชร์ใน line กลุ่มที่คุณพ่อคุณแม่ถูมิใจช่วยลูกทำ ถามว่าเด็กอายู 6-7 ขวบต้องการ skill นี้แค่ไหน
สำหรับแม่อย่างเราขอตอบว่า skill การคิดคำนวณขาดไม่ได้ แต่ skill ที่สำคัญมากกว่าในการอยู่ร่วมกันกับผู้อื่นอย่างเห็นใจ เป็น skill สำคัญไม่แพ้กัน การจะทำให้เด็กหนึ่งคนเห็นใจผู้อื่นนั้นเป็นเรื่องไม่ยากและไม่ง่าย เราอาจมาช่วยกันสร้างอนาคตของชาติให้เป็นคนดีตั้งแต่เล็กเล็กได้ เพราะเมื่อโตไปมันจะยากขึ้นเป็นลำดับ
ในกรณีนี้ ลิซซี่จะได้เรียนรู้การช่วยเหลือผู้อื่น
น้องน้อยหน่า จะได้รู้สึกอุ่นใจ มีเพื่อนมาพูดคุย
มิตรภาพของทั้งสองจะค่อยค่อยเบ่งบาน
ตัวเก่งในฐานะแม่ รู้สึกตื้นตันใจและอิ่มใจ ที่ลูกได้เดินในแนวทางที่อบอุ่น ช่วยเหลือผู้อื่น
ส่วนคุณแม่น้องน้อยหน่า คงรู้สึกอุ่นใจขึ้นที่มีเพื่อนร่วมทาง... 30 Jun 2015
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น